Kaartje

En dan nog een kaartje met de staten van de VS en de provincies in Canada die ik bezocht heb op mijn trips.

2008: Californië, Arizona, Utah en Nevada

2009: New York

2010: British Columbia en Alberta (Canada)

2014: Colorado, Utah, Idaho, Wyoming, Montana, South Dakota en Nebraska

2015: Florida

2017: Louisiana, Mississippi, Alabama, Georgia, South Carolina en Florida

Illinois, Pensylvania en New Jersey ben ik enkel op luchthavens geweest met een tussenlanding.

Overzichtje

We zijn weer ruim 3 weken terug van onze trip!

Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die onze reisverhalen gevolgd heeft. Hopelijk hebben jullie er veel leesplezier aan beleefd.

Na onze trip in 2015 gingen Vinnie en ik dit jaar weer terug naar het zuiden van de VS. Nu niet enkel Florida maar ook Louisiana, Mississippi, Alabama, Georgia en South Carolina. In totaal hebben we deze keer 3965 km afgelegd.

Hier volgt een kort overzicht van onze ervaringen:

Meevallers:

1. Ten eerste mijn reisgezel Vinnie. Ik denk dat ik ook wel voor haar kan spreken als ik zeg dat we weer 3 weken de tijd van ons leven hebben gehad. 

2. Zwemmen met lamantijnen: dit was één van mijn meest unieke ervaringen ooit. Als je ooit in de wintermaanden in de buurt van Crystal River bent, is dit een absolute aanrader.

3. De sfeer in de zuidelijke staten zoals Louisiana, Georgia en South Carolina. Ik kan het niet goed beschrijven maar we vonden het daar heel leuk.

4. Het weer was ook een absolute meevaller. Slechts 1 voormiddag regen gehad en voor de rest bijna altijd de zon. Er stond ook bijna onze hele vakantie een vrij stevige wind maar dat maakte qua temperaturen alleen maar aangenamer. Het is niet voor niets er heel wat mensen uit de Noordelijke staten in het zuiden komen overwinteren.

5. And last but not least: de Salty Dog Cruise natuurlijk. We hebben ons weer zo hard geamuseerd dat we van plan zijn om volgend jaar toch zeker de cruise terug te doen. Geen 3 weken maar een paar dagen voor en na de cruise.

Tegenvallers:

1. We vonden het jammer dat we in Charleston niet konden gaan kajakken met dolfijnen o.w.v. de harde wind.

2. Een paar keer hebben we pech gehad in het verkeer waardoor we toch wel wat tijd verloren en pas rond 19 - 20u in ons hotel aankwamen.

3. Grootste tegenvaller was voor ons het Dry Tortugas NP. Het fort op een eiland in de golf van Mexico ver weg van het vasteland is een unieke setting maar 175$ pp was het ons toch niet waard. Het is ook 5 uren op de boot zitten en de harde wind maakte dat onze snorkelplannen in duigen vielen. Maar ach we zijn er geweest en dat pakken ze ons niet meer af.

4. De eerste avond op de cruise heb ik met buik/darmproblemen door gebracht in bed. Dat was natuurlijk ook een tegenvaller maar gelukkig heb ik de dagen erna geen problemen meer gehad.

Zo dat was het dan weer.

Groeten,

Vinnie & Jeroen

Dag 23: Weer terug in België

Het zit er weer op! We zijn terug in ons Belgenlandje.

Ondanks het winterweer in het Noordoosten van de VS verliepen onze vluchten vlot. We vertrokken gisteren in Miami wel met een klein uur vertraging maar kwamen goed op tijd (rond 17u) aan in Newark. Maar wat een verschil qua weer. In Miami was het gisteren nog 28°C met volop zon en in Newark -3°C met een sneeuwtapijt. Maar vanmorgen in Miami was het weer ook wat minder. Het meisje aan de bar van ons hotel en de taxichauffeur klaagden dat het veel te koud was. Wij vonden dat niet zo heel erg aangezien we al gekleed waren op het Belgische weer.

We aten nog een stuk pizza op de luchthaven en om 18u30 mochten we aan boord van ons vliegtuig naar Brussel. Om 19u15 hingen we alweer in de lucht. Het was 6u30 vliegen en aangezien het 5 uur later is in België betekent dat dat we rond 7u zouden landen in Brussel. Ook deze vlucht ging vlot. Wel jammer dat ze na een uurtje vliegen de televisieschermpjes uitgeschakeld werden owv technische problemen. Dus helaas geen films meer gedurende de laatste 5,5 uur vliegen. Dan maar wat proberen te slapen. Maar dat lukte helaas amper. Gelukkig werd er de eerste uren genoeg rond gegaan met drinken en kregen we ook nog een maaltijd.

Om 7u15 landen we dan in Brussel. Het weer leek hier al bij al ook goed mee te vallen. Om 8u hadden we onze bagage en stond taxi Josée en André ook al in de aankomhal. Een halfuur later reden we de parkeergarage uit met de GPS ingesteld op Neerpelt. Onderweg was het file in Bekkevoort owv een ongeval. We beslisten om over Diest te rijden maar dat ging ook niet erg vlot. Rond 10u30 waren we uiteindelijk terug in Neerpelt. Vinnies eindhalte was bij de mama van Jhon.

Na een deugddoende douche en een gezond middagmaal (pasta met kip) kroop ik rond 13u30 voor een paar uurtjes in bed. Ik was stikkapot. De wekker liep om 16u30 weer af. Daarna heb ik de souvenirs uitgepakt. Het is nu bijna 21u en seffens speelt Anderlecht. Hopelijk kan ik mijn ogen openhouden als ik in de zetel lig.

De volgende dagen volgt nog een kort overzicht van onze volledig trip.

Dag 17 - 22: 10 tem 15 maart Cruise + Miami

De vorige dagen hebben we weinig tijd en zin gehad om de blog verder aan te vullen. Het is onze laatste dag in de VS en we zitten nu op de luchthaven in Miami. Ons vlucht vertrekt pas om 13u10 en het is nog geen 11u dus dan doen we dat nu maar.

De wekker liep vanmorgen om 7u af. Rond 7u30 zaten we aan het ontbijt in ons hotel, The Hall in Miami South Beach, waar we de voorbije 2 dagen verbleven. Dit was weer een prima hotel in het hartje van South Beach. Het was ook het enige hotel dat ik niet zelf geboekt had via internet maar via Connections. En het gezegde ‘wat je zelf doet, doe je beter’ werd bevestigd. Ik had duidelijk gevraagd voor een kamer met 2 aparte bedden bij Connections maar we kregen dus een kamer met 1 bed. Dit kon niet meer veranderd worden maar gelukkig hadden we ook een grote zetel op de kamer en heeft Vinnie 2 nachten op de zetel geslapen. Maar ze heeft gelukkig heerlijk geslapen.

Maar nu eerst even terug naar de cruise. De 10e scheepte we rond 12u ’s middags in op ons gigantisch cruiseschip, The Enchantement of the Seas. We zouden om 17u beginnen te varen. Het inchecken en boarden ging supervlot en om 13u stonden we al bij het buffet. Het eten was weer prima en heel veel keuze. Zowel ’s morgens, ’s middags als ’s avonds. De cocktails waren ook heel lekker volgens Vinnie. Enkel het bier vond ik minder. Vooral Amerikaanse brol zoals Budweiser en Coors en godbetert Heineken. Ze hadden ook Stella en Guinness. Dus heb ik maar afgewisseld tussen deze twee. We hadden op voorhand een drankpakket besteld bij de cruisemaatschappij dus we moesten naar niets kijken. Frisdrank (hier kreeg je een grote, aparte beker voor), bier en cocktails was allemaal inbegrepen.

Helaas heb ikzelf niet kunnen genieten van de eerste dag/avond aangezien ik, net na dat de boot vertrok, mij niet goed voelde. Het was geen zeeziekte maar had last van buikkrampen en diarree. Ik ben dan maar op m’n bed gaan liggen. Vinnie is nog pilletjes gaan halen voor de maag en darmen en ik ben in slaap gevallen. Een paar uur later voelde ik me al een pak beter maar ben blijven liggen tot de volgende morgen. Toen was het gelukkig helemaal over. Vinnie heeft zich in ieder geval heel goed geamuseerd de eerste avond.

En de het belangrijkste: de bands natuurlijk! De eerste 2 jaren vond ik persoonlijk de line up beter. Maar we hebben heel wat goede en verrassende bands gezien. We hebben het er al over gehad om volgend jaar terug te gaan. Maar dan waarschijnlijk enkel voor de cruise en 2 à 3 dagen extra. Want dit is toch wel een heel unieke ervaring. Het klinkt als een cliché maar het is één grote familie op de boot. Iedereen is heel vriendelijk en amuseert zich rot. Het personeel op de boot heeft het ons een paar keer gezegd: We wisten niet wat we moesten verwachten met al die ruig uitziende mensen met tattoo’s en gekleurd haar maar na 1 avond waren ze al gerust gesteld. Op andere cruises behandelen zo ons meestal als slaven zeiden ze maar hier is iedereen heel behulpzaam en vriendelijk.

We hebben ook weer veel leuke mensen ontmoet. Vinnie heeft er weer heel wat Facebook vrienden bij :-) . Zoals ik al zei: het was one big family. Er waren ook veel Europeanen aan boord dit jaar. We hebben gepraat met Zweden, Zwitsers en vooral Duitsers. ¼ van de boot leken we Duitsers te zijn. Blijkbaar was er op de Duitse TV een documentaire bij het programma Rockpalast geweest van de cruise vorig jaar en hebben veel Duitsers daarna beslist dat ze dit niet wilden missen. 

En dan onze laatste dagen na de cruise in Miami South Beach. Hierover kan ik kort zijn. Miami is niet ons ding dat wisten we al van de vorige keer. Maar we hadden er nog 2 dagen geboekt om uit te blazen na de cruise en niet meteen het vliegtuig op te moeten. Maandag ontbeten we nog op ons cruiseschip en om 9u gingen we weer aan land in de haven van Miami. Samen met 9 Duitsers namen we een busje naar Miami Beach. Waar we rond 10u aankwamen bij ons hotel. Onze kamer was nog niet klaar maar we konden wel al inchecken. Er was een bar in ons hotel waar we dan maar iets gedronken en gegeten hebben. En voor de rest gewoon wat geluierd. Ze hadden ook een groot zwembad maar hier hebben we geen gebruik van gemaakt. We waren allebei bekaf en wilden eigenlijk gewoon naar de kamer. Uiteindelijk besloten we dan maar om te gaan shoppen voor Vinnie hare Jhon. We hadden nog niet alle truitjes en petten die hij graag wilde. De winkel waar we 2 jaar geleden al spullen voor hem gekocht hadden, was er nog en daar hadden ze alles: Miami Heat, Dolphins en Marlins. Het winkelmeisje raadde Vinnie aan om een klantenkaart te nemen en dat leverde heel wat korting op. Ik kocht in een andere winkel ook nog een paar T-shirts. Ineens bleek dat Vinnie haar camera niet meer had. Dus zijn we snel terug naar ons hotel teruggegaan en daar hadden ze hem gelukkig bij de bar gevonden. Onze kamer was intussen ook klaar. Eindelijk konden we naar de kamer en toen bleek dus dat we maar 1 groot bed hadden. Maar zoals gezegd een andere kamer hadden ze niet meer dus moesten we het er mee doen. En al bij al is dat goed gelukt. Vinnie kreeg extra beddengoed van een kamermeisje en de zetel was perfect voor haar.

Gisteren hebben we uitgeslapen tot 10u30. We werden wakker toen ze onze kamer wilden komen doen. We waren vergeten om het ‘Do not disturb’ kaartje aan onze deur te hangen. We deden het kalm aan en om 12u gingen we eerst iets eten in de bar van ons hotel. Daarna hebben we wat rond gewandeld in Miami en ik heb vooral geprofiteerd van de vele gratis wifi in Miami om Pokémon te vangen. We bezochten ook het indrukwekkende Holocaust Memorial Monument en The Botanical Garden. Dit ligt vlak bij elkaar. Van het monument werden we stil en we vonden zelfs al heel vlug bij toeval de naam Anne Frank tussen alle namen op de 150 muren die een gedeelte van de gekende Holocaust slachtoffers weergaf.  De  gratis toegankelijke botanical garden was dan weer een oase van rust buiten de talrijke kleinere diersoorten die er overal krioelden. Vlinders, rupsen, hagedissen, vissen in de talrijke vijvers en zangvogels tussen de struiken en vogels. Een aangenaam stukje groen in deze betonnen grootstad.

Daarna gingen we opnieuw richting winkelstraat. Vinnie had in een winkel van haar favoriete schoenenmerk Dr Martens exemplaren gevonden die serieus afgeprijsd waren. Het waren special edition schoenen van The Teenage Mutant Ninja Turtles. Omdat ze twijfelde raadpleegde ze eerst Jhon en zijn advies: kopen die handel! Maar helaas hadden ze van geen enkel model haar maat. Dat was dus een tegenvaller. Maar Jhon heeft ze intussen ook al gevonden met korting op een Nederlandse site.

Voila ik denk dat het dat zo ongeveer wel is. Onze vlucht naar Newark (New Jersey) vertrekt over 1,5 uur. Hopelijk zonder problemen want de voorbije week is er in het Noordoosten van de VS veel sneeuw gevallen en gisteren waren er meer dan 8000 vluchten afgelast waaronder al 1000 voor Newark alleen. Maar vandaag zou alles op tijd moeten gaan. Check in op de luchthaven verliep heel vlot en volgens de borden zou onze vlucht zonder problemen vertrekken. Rond 16u15 zouden we dan landen in Newark en om 19u10 vertrekt onze vlucht naar Brussel waar we morgenvroeg om 7u30 zouden landen. Hopelijk kunnen we wat slapen in het vliegtuig en anders kijken we maar weer een filmke of 3.

Groeten,

Vinnie & Jeroen

Dag 16: Conch Key - Miami

Vanmorgen waren we allebei al om 6u30 wakker terwijl we de wekker pas om 7u gezet hadden. Maar dan konden we wat vroeger vertrekken om zeker op tijd te zijn voor de boottocht in het Biscayne National Park. Rond 7u15 reden we van de parking van ons hotel af. Met spijt in het hart laten we The Keys weer achter ons.

Vandaag stond er opvallend minder wind dan de voorbije dagen en dat voelde je meteen aan de temperatuur. Het was nog maar 7u30 en het was al 23°C en er stond amper een zuchtje wind. Dat werd dus bakken vandaag. Onze activiteit voor vandaag is het Biscayne National Park. We kwamen om 9u15 aan bij het visitor center en de boot zou om 10u vertrekken. Dus we hadden nog wat tijd voor een klein ontbijtje van de overschot van gisteren.

Maandag hadden we 2 plaatsen gereserveerd voor de boottocht naar Boca Chita Key, een klein eiland maar wel het meest bezochte van het park. In totaal zouden de boottocht en het bezoek aan het eiland 3 uur duren. Waarvan we slechts 45 minuten op het eiland zouden zijn. De tocht naar het eiland stelde niet heel veel voor. We zagen wel een paar zeeschildpadden maar je moest al geluk hebben om ze effectief gezien te hebben. Er was een ranger in opleiding mee aan boord en zij gaf uitleg over de geschiedenis van het park en over Boca Chita Key. Op deze key staat er een vuurtoren die er gebouwd eind jaren 30 van de vorige eeuw door ene Mark Honeywell. Hij liet er ook een haventje aanleggen en een kapel en overdekte patio bouwen om er met de toenmalig jetset te feesten. De vuurtoren was enkel voor de schijn, hij heeft nooit echt gediend.

We maakten er een korte wandeling en we werden op voorhand gewaarschuwd dat we lek zouden gestoken worden door de muggen. We hadden ons dus goed ingesmeerd met insectenmiddel met Deed maar we hebben geen enkele mug gezien of gehoord. Er was ook een klein strandje waar we enkele foto's maakten en dan bezochten we nog de vuurtoren. En toen waren jammer genoeg de 45 minuten al bijna voorbij. Het was een leuke excursie maar de 45 minuten die we kregen op het eilandje zelf vonden we toch maar heel kort. Ook de terugweg was niks speciaal. We hoopten misschien nog lamantijnen of dolfijnen te zien maar ook dat veel tegen: noppes. Het was mooi maar aan de korte kant. Iets na 13u meerden we weer aan bij het visitor center.

We bleven nog even bij het visitor center en om 13u30 vertrokken we dan naar ons hotel in de buurt van de luchthaven van Miami. We slapen vandaag in het Comfort Suites hotel. Dit hotel heeft een shuttledienst die ons morgen naar de haven van Miami zal brengen voor de cruise. Heel handig is dat. Het verkeer in Miami was druk maar viel al bij al goed mee. Om 14u30 kwamen we aan bij ons hotel. We gingen eerst nog een broodje eten bij de Subway op de hoek want we konden pas om 15u inchecken. Nadat we ingecheckt waren, brachten we de bagage naar de kamer en bleef Vinnie in het hotel. Ik zou de auto terugbrengen naar Alamo bij de luchthaven. Dat ging al bij al ook vlot. Om 16u30 parkeerde ik de auto in de garage van Alamo, nam de shuttle van ons hotel en om 17u15 stond ik alweer op onze kamer. Daarna eerst een deugddoende douche en onze koffers klaarmaken voor de cruise morgen.

Naar buiten gaan om te eten daar hadden we geen zin meer in. Er werden hier op een paar minuten tijd menu's van 4 verschillend pizzeria's onder de deur geschoven en dat kwam dus goed uit. We belde er eentje op en 45 minuten later werden er 2 pizza's aan onze hotelkamer geleverd. Ze waren best vettig maar het smaakte wel.

Het is nu 21u30. Morgen moeten we gelukkig niet vroeg. Dan is het eindelijk zover: The Salty Dog Cruise met Flogging Molly. Toch wel weer het hoofddoel van deze reis. De shuttle van het hotel zal ons om 11u droppen bij ons cruiseschip, Enchantment of the Seas van Royal Carribean Cruisline, in de haven. Vanaf 12u begint het inchecken en om 17u vertrekken we dan weer voor 3 dagen punk/folkmuziek op de Caraïbische Zee. Dag 1 is morgen met 's avonds al meteen heel wat optredens. De 2e dag meren aan op een privé-eiland van de cruisemaatschappij, Coco Cay, op de Bahama's. Waar van alles te doen is (o.a. snorkelen) en waar enkele groepen, waaronder natuurlijk Flogging Molly, zullen optreden op het strand! Dag 3 komen we aan in Nassau, de hoofdstad van de Bahama's en dag 4 meren we 's morgens alweer aan in Miami. De volgende update van de blog zal pas voor maandag of dinsdag zijn want op de boot hebben we geen wifi. Dus tot over een paar dagen.

Afstand: 110 mijl/170 km

Groeten,

Vinnie & Jeroen

 Boca Chita Key - Biscayne NP

Dag 15: 8 maart Marathon

Na de vermoeiende dag van gisteren besloten we om wat langer uit te slapen. Maar later dan 8u werd ook weer niet. Omdat we morgen alweer The Keys achter ons laten hebben we eerst onze koffers gerangschikt en tegen 9u15 gingen we op pad. We reden eerst naar het Dolphin Research Center. Dit was maar een kwartiertje rijden van ons hotel. Hier verblijven permanent 28 dolfijnen. Ze vangen dolfijnen op van dolfinaria en dierentuinen die op pensioen. De oudste is 43 jaar oud en de jongste 2 jaar. Want er zijn natuurlijk ook nakomelingen. De film Flipper werd hier opgenomen maar er werden wel 5 dolfijnen van het centrum gebruikt voor de rol van Flipper. De dolfijn van 43 jaar was trouwens een nakomeling van 2 van die dolfijnen.

Opmerkelijk is dat ze hier de dolfijnen elke dag proberen te entertainen maar dat de dieren zelf beslissen of ze daar al dan niet zin in hebben. De dolfijnen kunnen in feite ook gemakkelijk uit het centrum ontsnappen omdat ze een stuk hoger kunnen springen dan de hekken maar ze beschouwen het centrum als hun thuis en zullen het dan ook niet verlaten.

Na een paar uur en vele foto's en filmpjes reden we naar het Bahia Honda State Park. Eerst nog even langs de winkel voor de picknick want het was alweer middag. Bij de ingang van het park was het file. Maar gelukkig ging het vrij vlot vooruit. Rond 13u zaten we aan de picknick tafel. Het Bahia Honda park bestaat vooral uit stranden maar dan we hele mooie. Het was er druk maar het is springbreak in Amerika. In dit park mag je in bepaalde zones blijkbaar alcohol mee op het strand nemen. Dit is eigenlijk in alle andere parken verboden. Maar hier stonden dus borden dat het op sommige plaatsen wel mag. Daar troepten dan ook vooral de jongeren samen. Er was verder nog een korte wandeling naar de oude spoorwegbrug naar Key West. Hier had je een mooi zicht over de baai, stranden, het hemelsblauwe water en de 7 miles brug die verder op ligt. We deden nog een wandeling voor het strand en er zaten weer heel wat vogels. De pelikanen voerden een show op door regelmatig op te stijgen en dan weer met een smak het water in te duiken voor vis. Het was al 17u45 toen we het park terug uit reden. Het was vandaag ook prachtig weer en bijna geen wolken aan de lucht. Het waaide nog wel maar gelukkig al minder hard dan de vorige dagen.

Rond 18u30 waren we terug bij ons hotel. Eerst even een douche en dan gaan eten bij ons favoriete restaurant van de Keys: SS Wreck. Hier zijn we 2 jaar geleden ook al een paar keer gaan eten en gisteren ook. We moesten even wachten want het zat bomvol. Om 21u30 waren terug in ons hotel. We zijn even buiten gaan zitten bij de bar aan het zwembad. Het is nu bijna middernacht.

Morgen gaan we naar Biscayne National Park. Hier hebben we 2 dagen geleden een boottocht gereserveerd. Die vertrekt om 10u. Het is nog een 2-tal uren rijden en om zeker te zijn bouwen nog een halfuur extra in omdat het op de Overseas Highway druk kan zijn. Dus de wekker staat al om 7u morgenvroeg. Voila dat was het dan weer voor vandaag. Wij kruipen weer onder de wol. De foto's zijn voor morgen. Morgenavond leveren we onze auto ook weer in aan de luchthaven in Miami waar ook ons hotel voor morgen ligt.

Afstand: 65 mijl/104,6 km

Groeten,

Vinnie & Jeroen

 Dolphin Research Center

 Bahia Honda State Park

 Pelikanenshow

Dag 14: 7 maart Conch Key - Dry Tortugas - Conch Key

Vandaag liep onze wekker al af om 4.40. Om 7.00 startte de check in voor de ferry naar Dry Tortugas en dit was nog 1,5 uur rijden voor ons en we wilden geen risico nemen aangezien het op de Overseas Highway druk kan zijn. Maar hopelijk zou dat 's morgens om 5u wel meevallen dachten we. Goed gedacht want rond 6u45 reden we de parkeergarage op Key West binnen. Onderweg hadden we regen gehad en het waaide nog altijd behoorlijk hard. Dus het leek niet zo'n mooi dag te gaan worden vandaag.

 Om 7u30 mochten we boot op en om 8u vertrok hij richting Dry Tortugas. Dit park ligt ruim 110 km ten westen van Key West en is daarmee een van de meest afgelegen en dus ook minst bezochte parken van de VS. Het is dan ook 2,5 uur varen om de eilandengroep in de Golf van Mexico te bereiken en dan ook nog eens 2,5 uur terug. Dat was dus 5 uren bootje varen vandaag. Er staat hier al een paar dagen serieus wat wind en dat maakte de zee ruw. Op de heenweg viel het nog redelijk mee maar de terugweg was de moeite. Maar daar later meer over.

We namen plaats langs 2 studenten, Felipe en Ryan, uit Gainesville. We hebben bijna de hele heenweg met hen gepraat. Felipe was een Braziliaan en had o.a. ook gestudeerd in Berlijn en Parijs. Toffe mannen. Om 10u30 kwamen aan bij Dry Tortugas.

Op het grootste eiland ligt Fort Jefferson. De bouw van dit fort werd gestart halverwege de 19e eeuw. Maar 30 jaar later was het nog steeds niet af en was het eigenlijk al verouderd voor dat het in gebruik genomen werd. Het heeft dus nooit als verdedigingsfort gefunctioneerd. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werd het gebruikt als gevangenis voor o.a. deserteurs. Sinds begin 20e eeuw is het een vogelreservaat en in 1992 kregen het fort, de omringende eilanden en riffen de status van National Park. Maar tot zover de geschiedenisles.

Op de boot kregen we ontbijt en van 11u tem 13u kon je er ook lunchen. Maar we wilden eerst snorkelen want dat mag hier ook. We gingen ons snorkelmateriaal halen maar ze waarschuwden ons al dat het gene vette zou zijn. Door harde wind was de zee te woelig en zouden we niet veel te zien krijgen. Dat was dus niet gelogen. We zag maar een paar klein vissen en gingen ook niet te ver de zee in aangezien het vrij moeilijk was om terug te zwemmen door de golven. Dat was een tegenvaller want we hadden er naar uitgekeken om hier te snorkelen. En dan hadden ze ook nog geen duikbrillen met aangepaste sterkte zoals we dat 2 jaar geleden wel op onze snorkeltrips hadden. Wat vooral voor Vinnie minder is aangezien ze zonder bril bijna niets ziet.

Tegen 12u zijn we dan maar terug aan boord gegaan om te eten. Het was een typische Amerikaanse lunch. Sandwiches zoals je ze kent van de Amerikaanse films en tv-series. Sponzig brood met ham, kalkoen, kaas en/of tonijnsalade en groeten. En om het helemaal af te maken: chocolate chip cookies en chips. Maar het smaakte wel.

Rond 12u45 zijn we dan eerst naar een aanpalend eilandje gewandeld waar voor fregatvogels broeden maar daar mocht je niet dichtbij komen. Dan zijn we rond het fort gewandeld over een pad dat door de zee ging en daarna het fort zelf verkend. Intussen waren de wolken verdwenen en was het lekker warm geworden. We hebben nog een tijdje op een bankje onder een boom gezeten in het fort. Eigenlijk hadden we het intussen wel een beetje gezien. We wilden graag snorkelen maar dat viel nu dus tegen en op het strand gaan liggen dat interesseert ons niet. Ook omdat dit een best prijzig daguitstap (175$) is mocht wel iets meer zijn vonden we. Maar het weer heb je natuurlijk niet zelf in de hand. Toen we rond het fort wandelden lagen er toch wel wat mensen in het water te snorkelen en kreeg ik toch spijt dat we er niet meer op gewaagd hebben. 

Rond 14u30 gingen we dan uiteindelijk maar terug naar de boot want we iedereen moest ten laatste om 14u45 aan boord zijn. Om 15u vertrokken we terug en de terugweg werd serieus woelig. We vaarden nu tegen de golven in en de boot gingen hard op en neer. De heenweg viel goed mee maar op de terugweg gingen de kotszakjes goed rond. Ik voelde mee op den duur ook niet zo super en maar buiten gaan staan, ondanks de harde wind en het opspattende water. We hadden allebei (zowel heen al terug) een pilletje tegen zeeziekte genomen omdat ze daar voor waarschuwden bij het vertrek maar op de terugweg heb ik er zelfs nog een 2 ingenomen. Ik kreeg van een ouder koppel ook nog kauwgom en dat hielp me om er door te komen. Ik heb gelukkig als binnen kunnen houden. Dit is de eerste keer dat ik dit mee maak op een boot. Vinnie daarentegen vond het allemaal geweldig. Voor haar was het een lang ritje in een attractiepark. Het laatste uur was minder woelig en ik voelde me dan ook een pak beter. Rond 17u30 kwamen we terug aan bij Key West. We waren allebei moe en dan moesten we nog 1u30 rijden naar ons hotel. Vinnie reed en gelukkig ging het heel vlot. Rond 19u15 kwam we bij de Bayview Inn aan. We douchten nog snel want we plakten helemaal van het zoute zeewater en dan zijn we nog iets gaan eten in de SS Wreck, een restaurant vlakbij ons hotel waar we 2 jaar geleden ook al een paar keer gegeten hebben. Het was al bijna 20u30 en we rammelden van de honger. Dus het smaakte weer. Vinnie at een lekkere kipburger en ik eerst soep en daarna weer coconut shrimp. Het is nu bijna 23u en we zitten nog buiten aan het zwembad van ons hotelletje. De wind wordt nu wel wat fris maar eigenlijk is het met een vest nog best aangenaam om buiten te zitten om te lezen (Vinnie), de blog te typen (Jeroen) en muziek te luisteren (beiden). Morgen zetten we de wekker niet en kunnen we hopelijk eens lekker uitslapen.

Afstand: 150 mijl/241,4 km

Groeten,

Vinnie & Jeroen

Dag 13: 6 maart Homestead - Conch Key

Vandaag zouden we het rustig aandoen. We hadden geen wekker gezet maar we waren allebei vrij vroeg wakker: 7u30. Rond 8u waren we uit bed. Geen haast dus vandaag. Om 8u45 zaten, omsingeld door Duitsers, aan het ontbijt. Uiteindelijk was het bijna 10u toen we uitchecken. Daarna reden we eerst naar Biscayne National Park. Dit had ik gisteren nog opgezocht en het visitor center lag op 20 minuten rijden van ons hotel in Homestead. Het grootste gedeelte van Biscayne National Park, zo’n 95% van de totale oppervlakte van 700 km², bestaat uit water. Verder behoren ook een smalle strook land aan de kust en enkele tientallen kleine eilanden tot het park. De eilanden kan je enkel met een begeleide boottocht bezoeken. 2 maal per dag vertrekt er van donderdag tem zondag een boot. Dit leek ons wel interessant en we hebben een boottocht gereserveerd donderdag om 10u. Dan rijden we terug naar Miami en moeten we 's avonds onze auto terug inleveren bij Alamo aan de luchthaven. Dus overdag hebben we voldoende tijd om Biscayne NP te doen. Na dit geregeld te hebben, deden we nog een korte wandeling door een mangrovebos bij het visitor center en rond 11u besloten we dan maar om al richting ons hotel te rijden. De volgende 3 nachten verblijven we in het Bayview Inn Motel op Conch Key. Hier waren we tijdens ons trip van 2 jaar geleden ook al 3 nachten. Het beviel ons zo hard dat we het dit jaar weer geboekt hebben. Het is kleine hotelletje met heel gemoedelijke en vriendelijk eigenaars. Het heeft zelf een piepklein haventje waar de pelikanen en aalscholvers af- en aanvliegen. 

We reden eerst nog langs Robbie's Marina op Islamorada, een stadje verdeeld over verschillende eilanden van de Keys, hier zijn een aantal winkeltjes en een restaurantje. Het was intussen al bijna 12u30 en we hebben nog wat gegeten. Vinnie een burger met frietjes en ik coconut shrimp ook met frietjes. Dat smaakte weer! Je kan hier ook de tarpons voeren. Dat zijn heel grote vissen die je  sardientjes mag voeren met de hand. Dit hadden we 2 jaar geleden al gedaan en nu moest je 2$ per persoon betalen om enkel te mogen gaan kijken. Niet dus! We besloten dan maar om naar ons hotel te rijden. Het was nog 20 minuten tot ons hotel en rond 15u waren we er.

Na het inchecken zijn we meteen een machine was gaan draaien. Eerst de witte was en daarna nog een machine gekleurde was. Dat hangt nu te drogen en seffens nemen we nog een plons in het zwembad van ons gezellige hotelletje.

Het is vandaag overigens weer behoorlijk winderig. Het zou 25°C zijn maar zo voelt het in ieder geval niet. Toen we de Overseas Highway 1 (de enige weg op de Keys) opreden was het bewolkt en kregen we zelfs een regenbuitje over ons heen. Maar kom we klagen niet. We zouden het veel slechter kunnen treffen.

Morgen moeten we weer vroeg uit de veren want we rijden morgen helemaal naar Key West (het uiterste puntje van de Keys) voor een bezoek aan het Dry Tortugas National Park. We moeten al om 7u daar zijn en moeten op tijd vertrekken want op de Keys weet je het nooit met het verkeer. Dat betekent dus al om 5u vertrekken morgenvroeg. Ontbijt krijgen we gelukkig op de boot die ons naar Dry Tortugas zal brengen. Dit park is een buitenbeentje omdat het een van de meest afgelegen (113 ten westen van Key West in de Golf van Mexico) en daarom ook minst bezochten parken is. Het bestaat uit een aantal eilanden die omringd zijn met prachtige koraalriffen wat het dus ideaal maakt om te snorkelen. En dat gaan wij morgen dan ook doen in het heldere, ondiepe water!

Ziezo het blogwerk zit er weer op voor vandaag. Nu eerst de was helpen ophangen en dan effe plonsen!

Afstand: 85 mijl/136,8 km

Groeten,

Vinnie en Jeroen

Dag 12: 5 maart Bradenton - Homestead

Vandaag gingen we eerst naar het Myakka River State Park. Dat lag op een halfuurtje rijden van ons hotel in Bradenton. Rond 9u15 kwamen we er aan. We wilden eerst een wandeling doen naar The Deep Hole. Hier heb je wel een permit voor nodig want er zijn maar 30 mensen per dag toegelaten in dit gedeelte van het park. Dat was gelukkig geen probleem en om iets voor 10u begonnen we aan de wandeling. De 3,5 km lange tocht (enkel) gaat naar een groot meer waar vooral alligators en vogels te zien zijn. 45 minuten later waren we bij het meer. Er lagen inderdaad heel wat alligators. Het was er ook geweldig rustig. Onderweg en bij het meer zelf kwamen we hooguit een 10-tal mensen tegen. Bij het meer zat een koppel zestigers, Al en Jen, uit Wisconsin. We hebben ruim een uur met hen gepraat. Ze waren heel geïnteresseerd in wat wij in België deden en hoe o.a. het school-, verlof- en sociaal systeem werken. En onvermijdelijk ging het op den duur ook weer over politiek. Ook zij bleken op z'n zachtst uitgedrukt geen voorstanders van onze vriend Donald te zijn. Maar ze zeiden ook: 'Ach na 4 jaar zijn we er toch van af'. 'Of 8' zei ik dan nog. Het waren in ieder geval weer heel vriendelijk en interessante mensen om een praatje mee te maken.

We aten nog een banaan en rond 11u45 vertrokken we terug. Om 12u40 stonden we weer bij onze auto. De zon scheen volop maar er stond een harde wind wat het uiteindelijk aangenaam maakte om deze wandeling te doen. We reden terug naar de ingang van het park om nog een paar andere delen te verkennen. We moesten onze permit ook afgeven aan de ingang zodat ze wisten dat we The Deep Hole verlaten hadden. Eerste stop was een nature trail tussen de typische palmbomen en eiken met Spaans mos. Er was ook een canopy walk, een houten constructie waardoor je tussen de bomentoppen kan wandelen. Het hoogste punt hiervan was bijna 25 meter hoog. Waardoor je dus boven de bomen staat en een wijd uitzicht hebt. Dit was wel een leuke afwisseling. Al hadden we het langer verwacht. Aangezien het vandaag zondag was, was het ook heel druk in dit park. Veel drukker dan de vorige state parken die we bezocht hebben. Dit park was ook veel groter dan de andere parken. We reden nog door naar een ander groot meer. Het was intussen al 14u30 voorbij en we hadden honger. Bij dit meer was er een restaurant en daar hebben we allebei een burger gegeten. Dat smaakte wel want het ontbijt was al lang verteerd en daarbuiten hadden we enkel nog een banaan en een paar koekjes gegeten. We hebben niet meer de moeite gedaan om hier nog te wandelen. We hebben de alligators en watervogels intussen wel een beetje gezien om eerlijk te zien. We besloten dan ook maar om naar onze slaapplaats voor vanavond te rijden: het Fairway Inn hotel in Homestead. Dit plaatsje ligt vlakbij Miami en The Keys waar we de komende 3 dagen zullen verblijven.

De gps gaf aan dat het nog 4 uur rijden was en het was intussen al 15u30. Dat viel toch wel een beetje tegen. We hadden gedacht om sneller in Homestead te zijn. Kwam er dan ook nog eens bij dat we onderweg nog een omweg moesten maken van een halfuur omdat er een brand was en de politie een weg had afgezet. We zagen de rook al van heel ver in ieder geval. Dus het was al bijna 20u toen we bij ons hotel aankwamen. Ik heb nog snel gedoucht en daarna zijn we weer gaan eten bij een Cracker Barrel vlakbij het hotel. We aten allebei kip en het was weer lekker voor een zeer democratische prijs.

Het is intussen 23u20 en dit is weer het einde van de blog voor vandaag. Morgenvroeg doen we het rustig aan. We zitten vlakbij The Keys en ons hotel (Bayview Inn) morgen is ongeveer 1,5 uur rijden. We hebben ook wel wat kleren om te wassen dus dat gaan we morgen ook maar doen. En dan maar wat luieren bij het zwembad van ons hotel waar we 2 jaar geleden ook al verbleven. Dat beviel ons toen zo goed dat we er dit jaar weer 3 nachten geboekt hebben.

Afstand: 293 mijl/471,5 km

Groeten

Vinnie & Jeroen

Dag 11: 4 maart Crystal River - Bradenton

Vanmorgen moesten we dus heel vroeg uit de veren. 5u liep de wekker af. Na een kattenwasje, snel iets van het ontbijt mee gegraaid en dan richting 'Birds Under Water', de organisatie waarmee we met de lamantijnen gingen zwemmen. Het was maar 5 minuutjes rijden dus we waren ruim op tijd daar. Het was trouwens behoorlijk koud. Slechts 3 graden gaf mijn gsm aan. Dus dat gaf ons al geen goede moed. Gelukkig kregen we wetsuits aan en is het water rond Crystal River het hele jaar door rond de 23°C. Dit is ook de ideale temperatuur voor de lamantijnen in de winter. In de zomer trekken ze naar de Golf van Mexico maar van de maanden november tem maart zijn ze dus vooral te vinden in de waters en rivieren van Florida. Crystal River en het naburige Homosassa Springs zijn trouwens de enige plekken in Florida waar je met deze dieren mag zwemmen en er zo dicht bij kan komen.

Er gingen nog 3 koppels uit Utah, Pennsylvania en Oostenrijk mee. We waren dus met 8. Onze gids was Rob en de stuurman Rick. Eerst kregen we nog een filmpje te zien met instructies van wat we vooral niet mochten doen met de lamantijnen. Het zijn heel rustige, zachtaardige dieren die vooral op de bodem van de rivier liggen om te eten, slapen of kakken/scheten laten. Het is de bedoeling om ze zo weinig mogelijk te storen. Dat werd er goed ingepeperd.

Rob en Rick waren vriendelijke, vlotte mannen die veel over de dieren wisten en dit werk al jaren deden. We hadden speciaal deze vroege toer geboekt omdat we dan als eerste in het water zouden liggen want er zijn natuurlijk nog een boel andere organisatie die zulke toeren aanbieden maar niet zo vroeg. We waren inderdaad de eerste die aankwamen bij de Three Sisters Springs, de bronnen waar meestal de meeste lamantijnen te vinden zijn. Het water was hier ook heel helder. In het begin zagen we er maar 2 maar al snel kwamen er meerdere aan gedreven. Op een bepaald moment telde ik er 15. Er was ook een moeder met haar kalf, Ruffles. Rob, onze gids, vertelde dat ze de lamantijnen hier namen geven en dat ze de meeste ook elk jaar terug zien. Ruffles was zijn vriend, een heel nieuwsgierig jonge lamantijn. Als het diertje aankwam gedreven zei Rick dat we heel stil in het water moesten blijven liggen en dan kwam hij echt bij sommige mensen 'snuffelen'. Heel grappig. Om goed te drijven kreeg iedereen ook een water noodle zoals je op de foto's kan zien.

Na ruim 1 uur gingen we terug ons bootje in. Rick en Rob hadden ons gewaarschuwd dat we het koud zouden hebben als we uit het water zouden komen en dat was niet gelogen. Gelukkig hadden we nog wetsuits aan. We stopten nog bij een kleine baai waar er nog dieren zouden kunnen zijn. Het water was hier echter zo troebel dat je nog geen halve meter ver kon zien onder water. Maar al snel kwamen er verschillende lamantijnen aan "gezwommen". Nu kon het spektakel pas echt beginnen. Waren de lamantijnen bij de bronnen heel rustig dan gingen deze nog al te keer. De Oostenrijkers in ons gezelschap werden zelfs geknuffeld door een groot exemplaar. Het dier slaagde er zelfs in om de rits van z'n wetsuit een stukje open te krijgen. Hilarisch en Rob voegde er natuurlijk aan toe: 'Pas maar op want meestal wil hij meer dan knuffelen alleen'. Er kwamen nog heel wat dieren bij en je mocht ze nu ook aanraken als ze vlakbij waren. Sommigen draaiden zich op hun rug zodat je echt hun buik kon strelen. Eigenlijk zoals honden ook wel doen. Heel grappig om te zien. Aangezien de dieren "actief" waren, was aanraken geen probleem vertelde Rob. Enkel als ze liggen te rusten mag dat absoluut niet. Ze knuffelden ook nog anderen en Vinnie ontsnapte niet aan een knuffel.

Het was intussen als bijna 8u45 en er waren ook al enkele boten van andere organisaties aan gekomen. Dus besloten Rob en Rick dat we zouden terugkeren. Om 9u meerden we terug aan. Rob en Rick zeiden zelf dat dit een heel goede toer was geweest met veel lamantijnen en veel activiteit. De vorige dagen hadden ze veel minder dieren gezien omdat het toen warmer was. Echt een geluk bij een ongeluk dus dat het vanmorgen zo koud was.

We hebben echt genoten van deze belevenis. Ik vond het persoonlijk een van de mooiste ervaringen ooit met dieren/de natuur. Echt heel speciaal om met deze grote, zachtaardige reuzen te zwemmen. Echt een aanrader. Als je ooit in Crystal River bent en je wil gaan zwemmen met lamantijnen, slechts 1 adres: Birds Under Water!

Rond 9u30 waren we terug bij het hotel. Het ontbijt stond er nog altijd. We hebben hier nog een paar dingen meegenomen en zijn meteen naar de kamer gegaan. Om 11u moesten we pas uitchecken dus we hadden nog tijd voor een douche. Daarna gingen we verder naar Bradenton waar we vanavond weer in een Super 8 motel slapen. Eerst even een Publix binnen voor picknick want onze magen rammelden. We stelden de gps in op een parkje in de buurt waar we hoopten dat er picknicktafels zouden staan. Rond 12u kwamen we er aan. Bleek dat in het park een aantal baseballveldjes lagen en dat het opening season was. We hebben eerst snel de picknick naar binnen gewerkt en zijn toen even gaan kijken naar de kinderen die er aan het baseballen waren. Dit was eens iets onverwachts, ongepland en de echte Amerikaanse cultuur. Ook weer heel leuk om eens mee te maken. Al werden we soms wel wat raar bekeken met onze camera's. Na 45 minuten reden we verder.

Volgens de gps zouden we tegen 15u in Bradenton zijn. Niet ver van ons hotel lag nog een natuurparkje waar we ook nog even naartoe wilden gaan. Maar onderweg kwamen we in de file terecht. De politie had een stuk highway afgezet en we moesten er dus van af. Na wat gesukkel met de gps slaagden we er toch in om terug op de snelweg te komen en bleef de verloren tijd beperkt. Tegen 16u arriveerden we dan bij ons hotel. We besloten om niet meer naar het park te gaan en het kalm aan te doen voor de rest van namiddag en avond. We zijn even bij het zwembad gaan liggen. Vinnie heeft er wat gelezen en ik heb een plonsje gemaakt. Deze morgen maar 3°C maar sinds de middag was het ruim 25°C. Lekker weertje dus.

Ik rook naar de chloor toen ik uit het zwembad kwam en ben me nog gaan douchen. Tegen 19u zijn we gaan eten bij de Applebee's vlakbij ons hotel. Het was weer lekker. Vinnie had macaroni met kaas, spek en kip en ik ribbetjes. En daarmee zitten we weer aan het einde van de blog voor deze dag. Morgen is ons eindstation Homestead, een stadje net voor de Keys. Onderweg gaan we naar het Myakka River State Park en misschien ook nog een kort bezoekje aan de Everglades.

Afstand: 141 mijl/226,9 km

Groeten,

Vinnie & Jeroen

Dag 10: 3 maart St Augustine - Crystal River

Hallo iedereen,

Vandaag een kort bericht. Het is intussen bijna 22u en we zijn sinds 19u30 in Crystal River aan de westkust van Florida. Morgen zal de wekker om 5u aflopen want om 6u gaan we zwemmen met lamantijnen of zeekoeien. Het is maar 5 minuten rijden van ons hotel (Holiday Inn Express) en we kunnen gelukkig ervoor al ontbijten.

Vandaag begon onze dag om 7u30. Na het ontbijt vertrokken we rond 8u45 uit St Augustine. We reden eerst naar het Washington Oaks Gardens State Park. Dit was een parkje op een halfuurtje rijden van St Augstine met een mooie tuin met de typische kronkelende live oaks met het hangende Spaanse mos, palmbomen, veel bloemen, vijvertjes en fonteinen. We maakten er ook een korte wandeling die gedeeltelijk over een strandje ging waar we o.a. zeesterren en mooie schelpen zagen.

Rond 10u reden we verder naar Bulow Plantation Ruins Historic State Park. Hier kwamen we rond 10u45 aan. Buiten een paar ruïnes van een oude suikerplantage was hier echter niet veel te zien. Na een klein uurtje hadden we het dan ook wel gezien en ging onze tocht verder naar Merritt Island vlakbij het Kennedy Space Centre, waar we 2 jaar geleden al geweest zijn. We reden naar het visitor centre van het National Wildlife Reserve op Merritt Island. Hier vroegen we wat info voor de Black Point Wildlife Drive. Dit is een rit van 7 mijl waar je vooral veel vogels kan spotten. En dat was dan ook het geval. We zagen o.a. witte en zwarte ibissen, gieren, roofvogels, lepelaars, reigers, ...

Rond 15u45 kwamen we bij het einde van de wildlife drive. Dit vonden we allebei een heel mooie rit. Er zijn hier nog een aantal onverharde wegen waar je vogels kan spotten maar die waren allemaal gesloten wegens gedeeltelijk weggespoeld door een orkaan een paar weken geleden.

Het werd intussen ook stilaan tijd om door te rijden naar Crystal River. Dit was nog zo'n 3,5 uur rijden. We kwamen uiteindelijk rond 19u30 aan bij ons hotel. We dropten onze bagage op de kamer en gingen meteen eten. We hebben lekker gegeten in het seafood restaurant 'Crackers'. Vinnie nam kip en ik een combo van gator, cod (kabeljauw) en shrimp. Het was heerlijk. Nog het vermelden waard was dat we letterlijk op de eerste rij van een huwelijksaanzoek zaten. Langs ons zat een grote tafel met vooral Spaanstalige Amerikanen. Op een bepaald moment haalde er eentje een ring boven in ging hij op z'n knieën. Zijn toekomstige wist niet goed wat er gaande was en moest eerst een slokje water drinken voor ze uiteindelijk het verlossende woord 'Yes' uitsprak. Wat onder luid gejoel en geklap onthaald werd door de andere gasten. En wij zaten dus op de eerste rij. Speciaal en grappig om dit eens mee te maken. Onze serveerster zei dat het de eerste keer was dat zij dit meemaakte. Voor ons dus ook.

Het is nu 22u15 en morgen moeten we dus vroeg uit de veren. Dus we kruipen er seffens maar weer eens in.

Afstand: 280 mijl/450,6 km

Groeten,

Vinnie & Jeroen

Washingtons Oaks Gardens

Black Point Wildlife Drive

 

Dag 9: 2 maart Charleston - St Augustine

We hadden de wekker op 7u gezet. We werden wakker met regen. De eerste keer deze vakantie. Vandaag rijden we van Charleston in South Carolina, door Georgia naar St Augustine in Florida. Zonder te stoppen zou dit al een rit van ruim 4 uur zijn. Na het ontbijt lieten we rond 8u onze Best Western achter ons. Eerste stopplaats was Amelia Island, net over de grens in Florida. Ik heb de eerste 2,5 uur gereden en Vinnie nog een uurtje tot Fernandina Beach Hier zijn we eerst gestopt bij een Walmart voor de picknick en daarna zijn we door gereden naar het Fort Clinch State Park. Rond 13u arriveerden we in het park. De weg die naar het fort lijdt is er weer één met bomen vol met Spaans mos. Prachtig. Ondertussen scheen de zon ook alweer.

Bij het fort hebben we eerst onze picknick verorberd. We zouden nog eens apart inkom moeten betalen voor het fort maar dat hebben we niet meer gedaan. Rond het fort ligt een strand en daar zijn we over gewandeld. Daarna reden we op het gemak terug naar de uitgang van het park. Onderweg waren er nog verschillende stopplaatsen. Eerst bij een pier en daarna nog een wandeling gemaakt over een pad met palmbomen en live oak met Spaans mos. Hier stonden regelmatig bordjes met 'Alligators crossing'. Jaja dachten we maar er lag er inderdaad eentje in het zonnetje in één van de poelen langs het wandelpad.

Rond 16u vertrokken we dan richting St Augustine. Het zou 1,5 rijden zijn maar onderweg passeerden we Jacksonville en aangezien het spits was het traag verkeer. We stonden nergens echt stil maar deden er toch bijna 2 uur over voor we bij ons hotel (Comfort Suites) in St Augustine aankwamen. De dame bij het inchecken was heel vriendelijk (zoals bijna overal wel) en kende iemand die in België woonde. Dat verliep allemaal weer heel vlot. We dropten de koffers op de kamer en gingen meteen naar het oude gedeelte van het stadje. Ons hotel lag op wandelafstand. We gingen eerst langs het Castillo de San Marcos. Een van de oudste forten (ja we hebben er deze vakantie al heel wat gezien) van de VS. St Augustine werd al gesticht in 1565 en daarmee is het de oudste nog bestaande Europese nederzetting in de VS. Voila zo ver de geschiedenislessen.

St Augustine blijkt een leuk stadje te zijn met veel winkeltjes, restaurantjes, steegjes, kerken en oude gebouwen. Ook leuk om een paar uur in de spenderen maar helaas hebben we morgen weer een lange dag voor de boeg dus zullen we na het ontbijt vertrekken. Onze magen rammelden intussen en we kregen een tip voor een goed Italiaans restaurant. En het was inderdaad erg lekker. Vinnie at pasta met meatballs en ik een pizza.

We zijn al een tijdje terug op de kamer. Na een douche ben ik aan de blog begonnen en Vinnie heeft de route voor morgen in de GPS ingegeven. Voila het is intussen 11u45. Morgen loopt onze wekker om 7u30 af en rijden we via een aantal kleiner parkjes naar Crystal River aan de westkust van Florida.

Afstand: 306 mijl/492,5 km

Groeten

Vinnie & Jeroen

Dag 8: 1 maart Charleston, Sullivan's Island & Mount Pleasant

Vinnie kruipt vandaag in de schrijverspen.

Vandaag hadden we de wekker gezet om 7.45, maar natuurlijk was ik weer vroeger wakker. Hierdoor kon ik nog wat bellen met het thuisfront. In de badkamer ging dit vlot en zo kon Jeroen nog wat verder slapen, zonder dat ik hem al te veel stoorde.

Vandaag stond er rond een kajaktocht bij zonsondergang op het programma, maar die moesten we eerst telefonisch reserveren. Het kantoortje waarbij we dit moesten doen, ging pas open om 9.00, dus moesten we nog even wachten om dit zeker in orde te brengen. We hadden dus alle tijd om te ontbijten. Tot nu toe was dit het meest uitgebreide buffet, met keuze uit wafels, pancakes, 2 soorten omelet, verschillende soorten fruit en yoghurt,... Met volle magen en een reservering voor het kajakken, vertrokken we om 9.15 richting Charleston. Aangezien we pas tegen 15.45 aan de kajaks verwacht werden, hadden we zeker tot 15.00 de tijd om de historische stad te verkennen. Onderweg naar het centrum was het druk verkeer, maar we stonden nooit stil en al bij al ging het verrassend vlot tot aan de parkeergarage. De eerste die we wilden oprijden was al vol, maar de 2de, die een halve blok verder lag, had gelukkig nog vrije plaatsen. Om 9.45 wandelden we al met een gerust hart richting  Eastern Battery en genoten we onderweg van de prachtige koloniale woningen, voornamelijk pastelkleurige gevels en het adembenemende smeedwerk waarmee de meeste balkons versierd zijn.

Na een kleine 20 minuten wandelen kwamen we aan bij de White Point Gardens, waar de Battery ligt Ook dit park had weer prachtige bomen en de grenzen van het park werden versierd met de fameuze kanonnen. We wandelen daarna opnieuw in noordelijke richting, langs de waterkant van de haven zagen we in de verte een Spaanse driemaster en opeens sprongen er ook vlakbij de kaai enkele dolfijnen speels uit de golven. Aan de linkerkant bleef het een na het andere prachtige huis te voorschijn komen, terwijl we opnieuw bij een prachtig park, het Waterfront Park, aankwamen. Onder de bomen stonden smeedijzeren banken die telkens in vierkanten gegroepeerd stonden. Op die manier leken ze echt uit te nodigen om sociale contacten te leggen of om met vrienden te chillen onder de schaduw van de met Spaans mos bezaaide bomen. Na het park gingen we in oostelijke richting zodat we het French Quarter binnen gingen. Opvallend in deze stad is dat er op verschillende plaatsen  goed onderhouden en propere openbare toiletten zijn. Daar kunnen ze in België nog een grote les uit leren.

We hingen de toerist uit op het marktje in Market Street en ik kon Jeroen overtuigen om even een omweg te  maken via King Streets Cookies, waar ze, grote verrassing, koekjes verkochten. Na een kleine proefsessie kochten we een kleine voorraad (3 stuks elk), maar deze bewaren we voor later.

Even een vroeg en snel middagmaal bij Subway en daarna gingen we verder richting Church Street, waar, wonder boven wonder, enkele kerken liggen.  De aswoensdagviering was nog volop aan de gang en hierdoor was het moeilijk om deze echt te bezichtigen, maar de omliggende kerkhoven waren wel toegankelijk. We hadden rond 13.00 het grootste gedeelte van de French Quarter gezien en besloten even onze benen te laten rusten in het Washington Square Park. Een rustig parkje waar vooral lokale mensen hun lunch aan het nuttigen waren. Heel onze wandeling viel het op dat het ontzettend rustig was in deze toch wel grote stad. Hierdoor beviel het ons extra veel. We raakten aan de praat met een bejaard koppel die hun hondjes aan het uitlaten waren. Aangezien we vlakbij onze parking waren en we eigenlijk nog enkele uren te spenderen hadden, vroegen we ze advies over wat er nog de moeite was om te zien, met het oog om op tijd bij onze kajaktocht te zijn. Ze raadden het strand van Sullivans eiland aan. Dit lag amper op 10 minuutjes rijden van Mount Pleasant, waar we om 15.45 moesten zijn.

Op goed geluk gingen we dus richting strand en ook nu ging het verkeer weer heel vlot. We vonden redelijk vlot parking in een woonwijk die vlak bij het strand lag. Via een houten wandelpad wandelden we door de duinen en kwamen we aan bij een heel breed wit strand. Ook hier was het al bij al rustig en na wat kuieren besloten we opnieuw richting auto te gaan. Onderweg kreeg Jeroen opeens een telefoontje van de kajakverhuur. Onze tocht 's avonds werd gecanceld wegens de hard opkomende wind en de voorspelling van nog meer wind. Dit was een zeer spijtige streep door onze rekening want we hadden beide echt uitgekeken naar deze tocht, waarbij we tussen de dolfijnen zouden kajakken. We besloten alsnog naar daar te rijden om te bekijken of er eventueel andere opties waren, maar die waren er spijtig genoeg niet. Enkel de volgende dag zouden er opnieuw tochten zijn, nu gingen enkel de gidsen kajakken om enkele reddingsoefeningen onder deze weersomstandigheden te oefenen. Bij het kantoortje hadden ze wel een alternatief, namelijk een wandeling bij de boardwalk van de haven. Na de wegbeschrijving besloten we eerst iets te drinken bij de naburige bar met terras met zicht op de creek. We zagen de gidsen met veel moeite de wind trotseren. Ook al hebben we veel spijt en gemengde gevoelens, de maatschappij nam waarschijnlijk de juiste beslissing om ons dit te besparen. Jeroen was onder de indruk van zijn biertje en na wat info van de barman besloten we om even halt te houden bij de naburige liquor store. Jeroen kocht er een klein voorraadje van 6 flesjes Palmetto en wat cider voor mij. In deze handel waren er ook talrijke Belgische bieren terug te vinden, de Belgische trapisten, maar ook Palm, Duvel, Rodenbach,... Maar dit kunnen we beter in België kopen. Met een prijs van gemiddeld $20 voor 6 flesjes zou dit anders een kostelijke zaak worden.

Ondertussen was het ongeveer 16.00 en reden we naar de boardwalk. Bij deze mooie wandeling langs de haven konden we spijtig genoeg geen dolfijnen meer spotten, maar we hebben wel kunnen genieten van enkele mooie uitzichten. We sloten deze dag af met een terrasje in de haven met zicht op de zonsondergang. De harde wind jaagde ons uiteindelijk naar binnen, toen het (vol) pepervaatje zelfs van tafel vloog. We besloten ook daar een hapje te eten en daarna vertrokken we terug naar het hotel. De klok gaf 19.15 aan wanneer we aankwamen.

Jeroen is ondertussen al lang fris gewassen en kijkt naar South Park. Ik ga zelf deze blog afsluiten en alles klaarmaken voor morgen  en zelf ook nog een douche nemen. Morgen vertrekken we hier richting Saint Augustine met een tussenstop bij Amelia Island.

Afstand: 45 mijl/72,4 km

Groeten,

Jeroen & Vinnie

Dag 7: 28 februari Savannah - Charleston

Gisterenavond hadden we de wekker niet gezet. Vandaag moesten we toch niet heel vroeg op. Rond 7u30 waren we allebei wakker. We deden het op ons gemak en rond 8u30 zaten we aan het ontbijt. In een Super 8 is het ontbijt niet echt geweldig te noemen maar ja deze keten zit dan ook in de goedkoper prijsklasse. Maar toast, wafels, ontbijtgranen en een stuk fruit om de dag mee te beginnen is nog ok. De kamers zijn wel goed en proper. We hadden trouwens een gigantische kamer in deze Super 8.

Rond 9u15 zaten we in de auto en ging onze trip verder naar Charleston, de hoofdstad van de staat South Carolina. Hier verblijven we 2 nachten. Het was een 2-tal uur rijden en om 11u15 kwamen we aan bij onze eerste stopplaats: Angel Oak. Dit is een prachtige, gigantische eik (Southern live oak) die ruim 400 jaar geschat wordt maar ze weten niet precies hoe oud hij is. Op de foto kan je zien dat de takken van de boom helemaal tot op de grond komen. Ze verdwijnen soms onder de grond en komen dan enkele meters verder weer om hoog. De takken worden ook ondersteund door palen en sommigen zijn met kabels verbonden. Een indrukwekkend boompje!

Na deze stop gingen we eerst naar de winkel voor onze picknick. Vandaag probeerden we eens de Publix ipv een Walmart.

Het volgende op het programma was de Boone Hall Plantation, een typische plantage die al sinds eind 17e eeuw bestaat. Vroeger werden er vooral katoen en pecannoten geteeld maar ook bakstenen gemaakt door zwarte slaven. Vandaag worden er nog steeds gewassen en fruit geteeld die vooral door de lokale winkels verkocht worden. Je rijdt hier de plantage binnen met aan beide kanten grote eiken met het typische hangende Spaanse mos. Dat mos zie je hier trouwens overal in de bomen en geeft een extra speciale sfeer.

We aten eerst onze picknick op en daarna deden we een rondrit over de plantage met een open wagen. De chauffeur vertelde over wat er tegenwoordig geteeld wordt (aardbeien, perziken, pecannoten, ...) en de geschiedenis van de plantage. Daarna gingen we naar een uitleg van een achterkleindochter van een slavin die nog op deze plantage gewerkt heeft. Indrukwekkend hoe zij vertelde en ze zong ook liederen die de slaven zongen. Het volgende was een tour door het huis van de vroegere landheer. Ook de slavenhuisjes staan hier nog. Het was de moeite om dit te bezoeken maar we hebben hier allebei wel een dubbel gevoel bij. Over de slaven wordt hier eigenlijk niet zo veel gezegd en de toeristen die hier rondlopen waren ook bijna uitsluitend blank. Het is natuurlijk ook geen geschiedenis om fier op te zijn maar we hadden de indruk dat ze het eerder willen verbloemen.

Uiteindelijk was het al 16u45 toen we vertrokken naar ons hotel: een Best Western in Charleston. Dit was maar 20 minuutjes rijden maar we kwamen in de file terecht. Gelukkig ging het traag maar stonden we nooit echt stil en kwamen we rond 17u15 bij het hotel aan. We hadden geen zin meer om nog naar downtown Charleston te rijden. Dat houden we voor morgen. Om 18u30 gingen we eten in een restaurantje langs ons hotel. Vinnie nam pulled pork en ik had zin in ribbetjes. Dat smaakte weer goed. Na een uurtje waren we weer op onze kamer. We hebben nog wat info opgezocht voor morgen. We gaan eerst de stad bezoeken en morgenavond willen we een begeleide kajaktocht doen in de haven van Charleston. Daar komen 's avonds dolfijnen de restjes opeten die de vissersboten overboord kieperen. Deze tip kregen we van medequizzer Kris, die hier 2 jaar geleden geweest is, en leek ons zeker de moeite om te doen. Dus daar kijken we naar uit. Morgenvroeg moeten we wel eerst nog bellen om dit te reserveren. Het is nu 21u45. De blog is weer af, we zijn weer fris gewassen dus het relaxen kan beginnen. Tot morgen.

Afstand: 164 mijl/264 km

Groeten

Vinnie & Jeroen

 Angel Oak

 Boone Hall Plantation

dag 6: 27 februari Valdosta - Savannah

Vandaag ging de wekker al om 6u30. Aangezien het nog ongeveer 2 uur rijden was tot het Okefenokee swamp, het grootste moerasgebied van Noord-Amerika, wilden we al vroeg gaan ontbijten en op tijd vertrekken. De eerste boottocht in Okefenokee zou tussen 9u30 en 10u vertrekken. We kwamen rond 9u40 aan bij Okefenokee en bleek dat de boottocht pas om 10u30 zou vertrekken. Voor niks zo vroeg opgestaan dus maar soit 'De ochtendstond heeft goud in de mond' denken we dan maar want het was weer prachtig weer vandaag. De zon scheen volop en het zou zo'n 26 graden worden. Gelukkig stond er wel een windje wat het aangenaam maakte.

Iets voor 10u30 gingen we aan boord van onze boot met nog 2 oudere koppels en onze gids, 65 jaar, met slechts een paar tanden en sappig southern accent (zoals iedereen hier in Georgia). De boottocht duurde 90 minuten en was de moeite. We zagen heel wat alligators, schildpadden, reigers en ibissen. Je vaart op een kanaal dat al aangelegd werd in de 19e eeuw om de Golf van Mexico te verbinden met de Atlantische Oceaan. Dit is gelukkig niet door gegaan, zei de gids, aangezien dat desastreuze gevolgen zou gehad hebben voor het milieu. Onze gids vertelde honderduit over het wildlife, de planten en de geschiedenis van het moeras. Zeer interessant. Hij dronk zelfs van het zwarte water gewoon om te laten zien dat er door de zuurtegraad geen bacteriën in kunnen leven. Maar dat hebben wij toch maar niet gedaan. Misschien vallen je tanden er ook wel van uit :) .

Rond 12u meerden we terug aan. Er was ook nog een weg naar een boardwalk met op het einde een uitkijktoren. Die zouden we ook nog wel even doen dachten we. Maar omdat we bij de verkeerde parking stonden werd het een langere wandeling dan verwacht. We zijn halverwege dan ook maar teruggegaan omdat we nog naar Jekyll Island wilden gaan en het anders weer laat zou worden. Dus bij de uitkijktoren zijn we nooit geraakt.

Rond 13u30 reden we dan verder naar Jekyll Island. Hier kwamen we rond 14u30 aan. Het was intussen bewolkt geworden. Er was ook regen voorspelt maar die kwam er gelukkig niet en de temperatuur bleef ook aangenaam. Op dit eiland ligt Driftwoord Beach, een strand met omgevallen bomen. Ik had er op voorhand al foto's van gezien en dat vond ik heel speciaal. En dat was het ook. Vinnie zei dat ze het misschien we het mooiste strand vond dat ze ooit gezien had. Ik kan dat alleen maar beamen. De foto's zeggen iets maar eigenlijk moet je het zelf gezien hebben.

Tegen 16u reden we dan verder naar ons hotel in Savannah. Rond 17u30 kwamen we aan bij het Super 8 hotel. We checkten in, dropten de bagage op de kamer en gingen meteen eten bij het Cracker Barrel restaurant vlakbij ons hotel. Dit is een keten (geen fastfood) met een degelijke, typisch Amerikaanse keuken en heel schappelijk van prijs. 2 jaar geleden zijn we er ook gaan eten en ook nu beviel het ons. Rond 19u waren we al terug op de kamer. Een pak vroeger dan de vorige dagen. Dat doet ook eens deugd. Intussen is het bijna 23u en daarmee is de blog voor vandaag ook weer af. Vinnie ligt al een uurtje te pitten en ik kruip er ook maar eens in. De lange rijdagen beginnen door te wegen.

Morgen rijden we verder naar Charleston de hoofdstad van South Carolina. Hier blijven we 2 nachten.

Afstand: 252 mijl/405,6 km

Groeten,

Vinnie & Jeroen

Okefenokee Swamp

Driftwood Beach (Jekyll Island)