Vandaag liep onze wekker al af om 4.40. Om 7.00 startte de check in voor de ferry naar Dry Tortugas en dit was nog 1,5 uur rijden voor ons en we wilden geen risico nemen aangezien het op de Overseas Highway druk kan zijn. Maar hopelijk zou dat 's morgens om 5u wel meevallen dachten we. Goed gedacht want rond 6u45 reden we de parkeergarage op Key West binnen. Onderweg hadden we regen gehad en het waaide nog altijd behoorlijk hard. Dus het leek niet zo'n mooi dag te gaan worden vandaag.
Om 7u30 mochten we boot op en om 8u vertrok hij richting Dry Tortugas. Dit park ligt ruim 110 km ten westen van Key West en is daarmee een van de meest afgelegen en dus ook minst bezochte parken van de VS. Het is dan ook 2,5 uur varen om de eilandengroep in de Golf van Mexico te bereiken en dan ook nog eens 2,5 uur terug. Dat was dus 5 uren bootje varen vandaag. Er staat hier al een paar dagen serieus wat wind en dat maakte de zee ruw. Op de heenweg viel het nog redelijk mee maar de terugweg was de moeite. Maar daar later meer over.
We namen plaats langs 2 studenten, Felipe en Ryan, uit Gainesville. We hebben bijna de hele heenweg met hen gepraat. Felipe was een Braziliaan en had o.a. ook gestudeerd in Berlijn en Parijs. Toffe mannen. Om 10u30 kwamen aan bij Dry Tortugas.
Op het grootste eiland ligt Fort Jefferson. De bouw van dit fort werd gestart halverwege de 19e eeuw. Maar 30 jaar later was het nog steeds niet af en was het eigenlijk al verouderd voor dat het in gebruik genomen werd. Het heeft dus nooit als verdedigingsfort gefunctioneerd. Tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog werd het gebruikt als gevangenis voor o.a. deserteurs. Sinds begin 20e eeuw is het een vogelreservaat en in 1992 kregen het fort, de omringende eilanden en riffen de status van National Park. Maar tot zover de geschiedenisles.
Op de boot kregen we ontbijt en van 11u tem 13u kon je er ook lunchen. Maar we wilden eerst snorkelen want dat mag hier ook. We gingen ons snorkelmateriaal halen maar ze waarschuwden ons al dat het gene vette zou zijn. Door harde wind was de zee te woelig en zouden we niet veel te zien krijgen. Dat was dus niet gelogen. We zag maar een paar klein vissen en gingen ook niet te ver de zee in aangezien het vrij moeilijk was om terug te zwemmen door de golven. Dat was een tegenvaller want we hadden er naar uitgekeken om hier te snorkelen. En dan hadden ze ook nog geen duikbrillen met aangepaste sterkte zoals we dat 2 jaar geleden wel op onze snorkeltrips hadden. Wat vooral voor Vinnie minder is aangezien ze zonder bril bijna niets ziet.
Tegen 12u zijn we dan maar terug aan boord gegaan om te eten. Het was een typische Amerikaanse lunch. Sandwiches zoals je ze kent van de Amerikaanse films en tv-series. Sponzig brood met ham, kalkoen, kaas en/of tonijnsalade en groeten. En om het helemaal af te maken: chocolate chip cookies en chips. Maar het smaakte wel.
Rond 12u45 zijn we dan eerst naar een aanpalend eilandje gewandeld waar voor fregatvogels broeden maar daar mocht je niet dichtbij komen. Dan zijn we rond het fort gewandeld over een pad dat door de zee ging en daarna het fort zelf verkend. Intussen waren de wolken verdwenen en was het lekker warm geworden. We hebben nog een tijdje op een bankje onder een boom gezeten in het fort. Eigenlijk hadden we het intussen wel een beetje gezien. We wilden graag snorkelen maar dat viel nu dus tegen en op het strand gaan liggen dat interesseert ons niet. Ook omdat dit een best prijzig daguitstap (175$) is mocht wel iets meer zijn vonden we. Maar het weer heb je natuurlijk niet zelf in de hand. Toen we rond het fort wandelden lagen er toch wel wat mensen in het water te snorkelen en kreeg ik toch spijt dat we er niet meer op gewaagd hebben.
Rond 14u30 gingen we dan uiteindelijk maar terug naar de boot want we iedereen moest ten laatste om 14u45 aan boord zijn. Om 15u vertrokken we terug en de terugweg werd serieus woelig. We vaarden nu tegen de golven in en de boot gingen hard op en neer. De heenweg viel goed mee maar op de terugweg gingen de kotszakjes goed rond. Ik voelde mee op den duur ook niet zo super en maar buiten gaan staan, ondanks de harde wind en het opspattende water. We hadden allebei (zowel heen al terug) een pilletje tegen zeeziekte genomen omdat ze daar voor waarschuwden bij het vertrek maar op de terugweg heb ik er zelfs nog een 2 ingenomen. Ik kreeg van een ouder koppel ook nog kauwgom en dat hielp me om er door te komen. Ik heb gelukkig als binnen kunnen houden. Dit is de eerste keer dat ik dit mee maak op een boot. Vinnie daarentegen vond het allemaal geweldig. Voor haar was het een lang ritje in een attractiepark. Het laatste uur was minder woelig en ik voelde me dan ook een pak beter. Rond 17u30 kwamen we terug aan bij Key West. We waren allebei moe en dan moesten we nog 1u30 rijden naar ons hotel. Vinnie reed en gelukkig ging het heel vlot. Rond 19u15 kwam we bij de Bayview Inn aan. We douchten nog snel want we plakten helemaal van het zoute zeewater en dan zijn we nog iets gaan eten in de SS Wreck, een restaurant vlakbij ons hotel waar we 2 jaar geleden ook al een paar keer gegeten hebben. Het was al bijna 20u30 en we rammelden van de honger. Dus het smaakte weer. Vinnie at een lekkere kipburger en ik eerst soep en daarna weer coconut shrimp. Het is nu bijna 23u en we zitten nog buiten aan het zwembad van ons hotelletje. De wind wordt nu wel wat fris maar eigenlijk is het met een vest nog best aangenaam om buiten te zitten om te lezen (Vinnie), de blog te typen (Jeroen) en muziek te luisteren (beiden). Morgen zetten we de wekker niet en kunnen we hopelijk eens lekker uitslapen.
Afstand: 150 mijl/241,4 km
Groeten,
Vinnie & Jeroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten